Onrust voelt voor mij meestal als graven en zoeken, zoeken naar antwoorden. Antwoorden op vaak veel te grote vragen, die nooit zomaar beantwoord kunnen worden. Daarom blijven ze vaak op de achtergrond hangen.. soms bewust en soms onbewust. Terwijl ik denk, hoe heerlijk zou het zijn om iets wel te kunnen afronden, het te kunnen weten, vraag ik me meteen af waarom wil ik dat eigenlijk? Of waarom is dat belangrijk?
Waarom voelt hangen in het grijs als niet ok? Nu ik er over nadenk merk ik dat juist in het grijze de vragen blijven komen. Tegelijkertijd blijven de antwoorden uit. Dat is dus kennelijk het nog niet weten. Dit vraagt om afstand nemen en alles er te laten zijn. De zin die ik heb verafschuwd veel van mijn bestaande jaren. Maar juist daar waar je allergie zit kan je groeien he.. dus de volgende vraag rijst alweer, waarom zit daar mijn allergie?
Want de zin, alles er laten zijn, is exact mijn innerlijke conflict.
Vanuit mijn eigen ware zelf voel ik hem helemaal en is het de essentie van overgave en het ok zijn. Dus authentiek, zonder spanning, zonder oordeel.
Maar vanuit de behoefte aan verbinding, deels het ego, vind ik die zin nogal een cliché en zet ik mij er tegen af. Want zullen we allemaal wel lekker “normaal” blijven doen? Ook bij mij zijn er nog zoveel overtuigingen aanwezig over hoe je zou moeten zijn en doen. Het weer bewust worden van dit proces is zo belangrijk, want dát geeft ruimte voor groei en verandering.
Oerbehoefte
De behoefte aan verbinding en erbij horen is een elementaire behoefte, een soort oerbehoefte. Ergens heel logisch, want samenzijn met anderen hebben we van oudsher nodig voor onze overleving. Dit maakt dat onze grootste angst, is die voor sociale afwijzing. Onbewust heeft die angst impact op jouw gedrag en natuurlijk dus ook op mijn gedrag.
Want we zijn allemaal mensen, we zoeken allemaal, laten we in die zoektocht soms wat liever zijn voor elkaar. Het niet weten is ok, dit mag.
Wil je hier eens over sparren? Stuur me een dm, je bent meer dan welkom.
Liefs Jolien
